გაზაფხულს ხეთა ჯარიც თან ახლდა, - ტყეს სად ჩააცვა მწვანე წვრილთვალა?! ხედავ, ბუნება ისევ განახლდა, მთა-ბარმა ფერი ისევ იცვალა!
მოვარდა ყალყზე შემდგარ ზვირთებით; ცეცხლის გამჩენი, ნაკვერცხლიანი, ატმის ტოტებზე დასკდნენ კვირტები.
ყაყაჩოს შავი შვენის ხალები; ყველას დაუდგა ჟამი ოცნების, განახლების და ფერისცვალების.
მაგრამ ვაი, რომ დრო სჯის სხვაგვარად; არ დაბრუნდება განვლილი სიყრმე, არ გაშავდება შენი ჭაღარა...
და ნანობ როცა ასაკში შეხველ, რომ გაზაფხული ადამიანებს ცხოვრების გზაზე ეკუთვნის ერთხელ...
განვლილზე აღარ გვმართებს გოდება... და მაინც არის უსამართლობა, რომ სიყმაწვილე არ მეორდება. |
პოეზიის გვერდი • • • • • • გრიგოლ აბაშიძის პოეზია |