მეც ეგეთი ვარ, როგორც შენ, ზამთარო, თეთრი, ჭაღარა. როგორც შენ, ეგრევე მეცა თოვლმა, ყინულმა დამფარა.
ჭექა-ქუხილის, წვიმისა. გაყინულს გულში ჩამქრალა ცეცხლი, აღარა ღვივისა.
რადგან ეშინისთ ყინვისა, მნდომელი აღარვინაა ჩემთან მოსვლის და ხილვისა.
მალე ზაფხულად იქცევი, მოხუცებული ძალზედა ყმაწვილად გადაიქცევი.
ღმერთს სხვა სწადიან ჩემთვისა. ერთს წამში ამომაშხამებს, რაც ვილაღობე დღემდისა.
სხვა უარესი ერთვისა. ათასს ჭირს ველი უარესს, განა მსხვერპლი ვარ ერთისა! მიწაში მელის მგზავრობა, მაძიებელსა ღმერთისა. |
პოეზიის გვერდი • • • • • • ვაჟა-ფშაველას პოეზია/პროზა |