ყავლი გაჰსვლოდა ზამთარსა, მიჩანჩალებდა ჩუმადა… ქვეყნად არც ერთმა სულდგმულმა არ გააცილა ძმურადა.
რაც გვტანჯე, ისიც კმარაო, ჩვენი ყოფა და ცხოვრება სულ შენგან დაიცარაო!“
ადგა და გაიპარაო. გაზაფხულს ჯარი მოუდის, მეტი არ არის ჩარაო; ზამთარმა ჯაგლაგი ცხენით მთა და მთა შეიარაო.
ძალიან გული სტკიოდა, ვაების გამომხატველი თვალთაგან ცრემლი სდიოდა.
არ უნდა ნახოს ჭალები: ცოცხალს რომ ჰნახავს ტყე-ველსა, ზამთარს დაეწვის თვალები - გაუდიდებენ კაეშანს მინდვრის პატარა ქალები.
იმაზე გასვლა მაუხდა, და, ვერ უყურებთ თავხედსა, რომ ისიც მტრულად დაუხვდა!..
და გზას უღობავს ბატონსა; მტრად აეკიდა ნაკადი კუდალა ცხენის პატრონსა:
კინაღამ ცხენი წაექცა და სამუდამოდ კინაღამ ზამთარს ოჯახი დაექცა. |
პოეზიის გვერდი • • • • • • ვაჟა-ფშაველას პოეზია/პროზა |