ნოდარ დუმბაძე - თოვდა

თოვდა და მერე როგორ,

ისე ბარდნიდა კარში

ვით მოგონება ას წელს

გადაცილებულ კაცში.

თოვდა და მერე როგორ,

სულ მთლად დათოვა სახლი,

გორაკებს მოახვია

სპეტაკი ყაბალახი.

დათოვა საბალახო,

შემოათოვა ახორს,

ასეთი დიდი თოვლი

ჩემს სოფელს ჯერ არ ახსოვს.

მწვადი და ღვინო მედგა,

უყვარდა მამა-პაპას,

თმაშეფიფქული ბაბუ

ცეცხლთან ყვებოდა ზღაპარს.

ბაბუ ყვებოდა ამბავს,

ტურფა და ტანად სარო,

იმ გადამთიელ თათარს

გაუტაცნია მარო.

ქარი ქვითინით შლიდა

მთების ჭაღარა ფაფარს,

და ბუხრის პირას ბაბუ

ისევ ყვებოდა ზღაპარს.

თოვდა და მერე როგორ,

ოდები გადაბურა,

ჩალაში ჩაწოლილი

ძაღლი უყეფდა ტურას.