ტიალ ბექობებზე ჩალის ზვინებია, მიპყრობს სევდიანი ზამთრის მყუდროება, შენი ნახვის ფიქრით მე არ მძინებია, მაგრამ მიზეზად სულ მქონდა უდროობა.
მივყევ სტრიქონებს და საქმე მომერია, თუმცა დაგივიწყე, თუმცა გაწყენინე, შენი ალაგები მაინც მომელიან.
ტაშით შემხვდებიან ისევ ბავშვებივით, ჩუმად შრიალებენ ხმელი ტყისპირები, წივის შავი ფიჭვი კლდიდან გაშვერილი.
ჯარას ეწვეთება ღარით ხავსიანით, აი, მეხვევიან დები მონატრებით, მათი შემოხედვა შუქით სავსე არის.
ყრია ბილიკები, როგორც იმედები, მე რომ ავდიოდი, სწორედ იმ ნაძვის ხეს ახლა გახურებულ ლოყით მივედები.
შენი ყვავილების ცეცხლით ვიწერები და გულს სასიკეთოს რამდენს ეუბნება მარტო ერთი სიტყვა - გეგელიძეები. |
პოეზიის გვერდი • • • • • • ფრიდონ ხალვაშის პოეზია |