გენო კალანდია - მამა

აქ არის ჩემი ცისფერი სახლი,

აქ ცხოვრობს ჩემი კეთილი მამა,

ეზოში დარბის ნაცარა ძაღლი

და უყეფს ღამეს და მთვარის მამალს.

ო, მამაჩემო, გაშალე შუბლი,

შე ხარის გულო, აიღე ჭიქა,

მე გიმკურნალებ ფაზისის შუქით,

მე აქაური წვიმები მიყვარს.

მე სამეგრელოს მინდვრების ფერი

თვალებში ჩამრჩა, ვით დიდი განძი,

და ბავშვობიდან სახის იერით

მე აქაური მეცნობა კაცი.

ო, მამაჩემო, აანთე ცეცხლი,

გახსენი სულის შვიდივე ბჭენი,

ავწონოთ ჩემი ოქრო და ვერცხლი,

ზედ მივაწეროთ სახელი შენი.

მე სამეგრელოს მიმიღებს მიწა,

თუ მეღირსება სიკვდილი მშვიდი,

მე სიზმარს ვხედავ: მოხუცი ძიძა

გამოსალოცად ილორში მიდის.

მე არ მეკუთვნის მიქავას ხმალი,

მაგრამ მე პასუხს ყველაზე ვაგებ,

მე გუშინ ვნახე მეგრელი ქალი,

ცისკრის ვარდივით გახსნოდა ბაგე.

მე ვესალმები სალხინოს ნისლებს,

მე ჩემთვის უცნობ სივრცეებს ველტვი

და ხაინდრავას ცხენივით ისევ

გასარბენი მაქვს ათასი ვერსი.

მე აქაური მიწამლებს ჰავა,

მე აქაური მერგება დაღი,

აქ ცხოვრობს სამი პოეტის მამა,

აქ არის ჩემი სამოთხის ბაღი.