ლეღვების ჩრდილში ხარ მზესავით მკერდგაღეღილი თეთრი ვირები შენს გარშემო უხმოდ დადიან. გათრობს სამოთხის ყვავილები, მწიფე ხეხილი. გშვენის ღიმილი, როგორც ხმალი ამაყ დადიანს. გავს შემოდგომის უკანასკნელ ფოთლების მოთქმას. იგონებ წარსულს სინანულის გაფართოებით რომ სიყვარულიც დაავიწყდა დაღუპულ მოდგმას. და ხის ტოტები იღუნება ბნელ ავგაროზით: თავგანწირული შეშინებულს მოგეშველები - შენი თვალები დამტანჯავენ უცხო კაროსით. თითქოს ავმაღლდი როგორც ქრისტე მწირ სამარიდან. მინდოდა დაფნის გვირგვინები მარადო ონინ, მაგრამ ეშაფოტს ამ სურვილმა ვერ ამარიდა. |
პოეზიის გვერდი • • • • • • რაჟდენ გვეტაძის პოეზია |