რად მოფრენილხარ, შოშიავ, შენ ასე ადრიანადა? - რა ვქნა, ვერ ვძლებდი, სულ მუდამ ვიყავი დარდიანადა.
სამივე ერთად ტოკავდნენ, ქერქში აღარა დგებოდნენ.
შემაწუხებდა შიმშილი და კიდეც შემცივდებოდა.
და მოვატანე კიდევაც ჩემი სამშობლოს მთა-ბარსა.
თვალს იფშვნეტს ნამძინარევსა, იღვიძებს, დგება ბუნება.
ამსხვრევენ ყინულთ ბორკილსა, ველთა სიმწვანეს ელიან.
ვახარებ დიდს და პატარას მის მოსვლას ტკბილის ენითა.
იქ მუდამ დარდში მყოფელსა აქ შვება მელოდებოდა! |
პოეზიის გვერდი • • • • • • შიო მღვიმელის პოეზია |