ოქროსირმით მონაქარგი საკინძიდან მზე იღიმის, მზემ თვალები გამისწორა, ეს ღიმილი ალიონზე გამიძვირდა სხეულზე რომ სიმხურვალე დამიტოვა.
მერე, ისიც ამ განთიადს მივაბარე, რაღაც შენი გულისცემა მიჩუმათდა, იქნებ წუხელ შავი მიწა მიაყარე...
ჩორთით იარეთ, სიფრთხილე გმართებთ, ყმაო! მამულში განა მარტო ვარ, განა არწივი გაუშვებს მართვეს?!
ღამით დამტოვეს თვით მონაზვნებმა, იქნება დილამ აგკიდა ბნედა ან, იქნებ მე ვარ ასე თავნება?!
ჩემს ნაკვალევზე ბელტებს რომ გესვრის, ეს შენი ცხენი რატომ მოღოღავს ჩემთვის უარი ესოდენ გიჭირს??
წამოდი! ერთად ჩავუსწროთ არაგვს, წამოდი, თორემ ცხოვრება მიდის, შავი არაგვის გზაგასაყართან.
და ცას, სახეს რომ ვუალი აკრავს მე მივენდობი, როგორც მაგ თვალებს, ლავაშივით, რომ თონეს ჩამაკრავს.
არაგვს გავატან ამ მზერას გოროზს, ხვალ ეს ნაწნავი, შენი მძევალი, ცვრიანი დაშნით მოგიღებს ბოლოს. |