დაეშვა თოვლი, ფრინველი ლიბრი, ბოლოდაწყობილ ფრთების ჭაღარით და ჩონჩხებიან ხეების ჯიბრი დაფარა ნაბდით ნაყაჩაღარით.
ვიცით: მოგვწყინდა ბაიათები! გარეთ ატლასთა არტყია ჯარი, შიგნით შავი აქვს გულისნადები.
თან მეფიცება ძმობას და დობას და ყორანივით უცნობი სკრიპკა ჩემს მხართან ტირის უამინდობას.
ან უცხოეთში უგზოდ დაკარგვა! კარგია თოვლი, კარგია წვიმა, მაგრამ, უცნობო, შენ რა დაგარქვა?
ჰაერში ნაზი ხელები ქალის, - სიმები სწეწენ შეუწყალებით ამ გაგიჟებას, ვედრებას, ხალისს.
დაღლილ ცხენების სუნთქვა და შური. მე, ნოემბერი და პეტროგრადი - ასეთი კარგი და უდაბური.
გაიგო ჩემი: ვარ გაძარცული! ამ უცხო ნისლის ბარიკადები მე მიყვარს, როგორც ჩემი წარსული.
სად უნდა ნახო აქ თავის თავი? ვიღაცა დაჰქრის და ცეცხლს აჩაღებს, მეც ყაჩაღივით ვარ გამბედავი.
ჩხეიძეც გაქრა, როგორც ასეთი! ვიყავი ჩემთვის. ეხლა წერტილი: სიკვდილი ერთი და უცაბედი.
ბრმების თუნუქებს ტეხენ ლოთები, ლავრაში ლოცვა ვერ დავამთავრე და კალუგისკენ გზებს ველოდები.
მე კი, რადგანაც გამძარცვეს გუშინ, გავყიდი გაზეთს, გავყიდი ირისს, ან და რევოლვერს დავიცლი გულში! |
პოეზიის გვერდი • • • • • • გალაკტიონ ტაბიძის პოეზია |