ცეცხლი აანთეთ გუზგუზა, გამხიარულდეს ბუხარი!... გადამთიელი ცოლ-შვილით კარზე მოგვადგა სტუმარი.
მშიერ-მწყურვალი, გამხდარი!.. გამოქცევიან შიმშილსა, გადმოულახავთ მთა-ბარი.
არც მე მესმის მათი ენა; მაგრამ ადამით ძმები ვართ მამაც ერთი გვყავს ჩვენ ზენა.
ხორაგი, პური და ღვინო, რომ გვეყოს შინაურებს და, გარეულებიც ვარჩინო...
კუთხეებს მიჩერებიან და რომ ვერ ხედვენ ხატებსა, შეშინებული კრთებიან.
ურჯულოს სახლი ჰგონიათ... სუფრას დაუსხდნენ პირდაპირ ეტყობათ, მადა ჰქონიათ?
წითელი ღვინით თვრებიან... მადლიც არ უთხრეს მასპინძელს და წასვლას ეპირებიან.
ამაღამ!... ცოდვა არიო: ურჯულოები ყოფილან არ აქვთ ხატი და ჯვარიო!
გონებით მის წარმოდგენა, რომ ხატიცა და ჯვარიცა მასპინძელს გულში ესვენა! |
პოეზიის გვერდი • • • • • • აკაკი წერეთლის პოეზია/პროზა |