ფედერიკო გარსია ლორკა - ბოშა მონაზონი

სიჩუმე კირის და მირტის.

გარს მოლი ავლია ბალბას.

ჩალისფერ ქსოვილზე ხელი

ლევკოიონებს ქარგავს.

ობობას მიმალულ ქსელში

თრთის შვიდი ფრინველი პრიზმის.

საყდარი დათვსა ჰგავს შორით,

და შორი ბურდღუნიც ისმის.

რა სუფთად, ნატიფად ქარგავს!

გარშემო რა ნაყშებს აყრის!

გამოჰყავს ჩალისფერ მოვზე

ყვავილი თავისი ნატვრის.

მზესუმზირებს და მაგნოლიებს,

კილიტებს რაგვარს და რაფერს,

ზაფრანებს, მთვარეებს, ყაითნებს

წმინდა დაფარნაზე აფენს.

ხუთი თურინჯი დაშაქრული,

სამზადში სინზე დაკრებილი,

ხუთი წყლულია მაცხოვრისა,

ალმერიაში დაკრეფილი.

თვალთაგან მხედარი ორი

მიქრის და ქარდაქარ ფრთონავს,

და უკანასკნელი ჩქამი

გაუწყვეტს პერანგის ზონარს.

შორეულ მთებსა და ღრუბლებს,

გასცქერის უფსკრულზე დახრილს

და ნელა იმსხვრევა გული,

გული ვერბენის და შაქრის.

ოცი მზე შრიალებს ველზე,

დაკბილულ აღმართზე მცინარებს.

შემართულ მდინარეს ხედავს,

ნატვრით გამოხმობილ მდინარეს.

ისევ დაეწვდება საქარგს,

ქარი კი თანდათან ჩადგა

და სარკმლის ზემოდან სხივი

თამაშობს გისოსთა ჭადრაკს.