მომწყინდა უკვე, მეც აღარ მართობს ცხოვრება ძუნწი, გაუმეტავი, ახალგაზრდობა და გულის სატრფო რომელ სარდაფში დამრჩა ნეტავი?!
ტრფობა, ალერსი და ერთგულება, ამოვალ ზევით განაწვალები და გულისტოლიც სხვა მეგულება.
ვკოცნი ვაზის რქას და ვაზის ფესვებს, ყველა სირაჯი მამაჩემია და ყველა კახპას ვუკითხავ ლექსებს.
ნაჭაღარევი ვყვირი იმავეს და აღარ მახსოვს, სატრფოს სურათი რომელ სარდაფში დავაგირავე.
პოეტს გამიქრა განცდა დიადი. მაგრამ არ ვნანობ თუ ცრემლი მცვივა, ალბათ სარდაფში დავნესტიანდი.
გული ჯიუტი და გამბედავი, ლექსმაც მიმტყუვნა, ეჰ ჩემი ჩანგი, რომელ კასრის ქვეშ დამრჩა ნეტავი?!
ვკოცნი ვაზის რქას და ვაზის ფესვებს, ყველა სირაჯი მამაჩემია და ყველა კახპას ვუკითხავ ლექსებს. |
პოეზიის გვერდი • • • • • • პეტრე გრუზინსკის პოეზია |