შექსპირი - 143-ე სონეტი

ვის არ უნახავს, კრუხს რომ დასდევს დიასახლისი,

გარბის ქათამი, ვერ ეწევა მისი მდევარი,

მტირალი შვილი მიუგდია იქვე სახლის წინ

და ბავშვზე უკვე აღარ ფიქრობს დაუდევარი.

დედის კვალდაკვალ ბიჭუკელაც მიხტუნავს მარდად,

გაჰკივის ბავშვი თვალზე ცრემლებშეუშრობელი,

მაგრამ უეცრად გაქცეული ფრთოსანის გარდა,

უკვე ვერაფერს ვეღარ ხედავს მისი მშობელი.

შენც ოცნებები გიტაცებენ უცხო ფრთოსნებად,

მე კი დამტოვე დატვირთული მუდამ დარდებით,

ძვირფასო ჩემო, თუ მიაღწე ნეტარ ოცნებას,

დამიბრუნდი და მოფერებას ნუ დამზარდები.

შენი ოცნების ახდენისთვის მეც ვარ მლოცველი,

მჯერა, რომ მერე მიპატრონებ დარდით მოცელილს.

Lo! as a careful housewife runs to catch

One of her feather'd creatures broke away,

Sets down her babe and makes an swift dispatch

In pursuit of the thing she would have stay,

Whilst her neglected child holds her in chase,

Cries to catch her whose busy care is bent

To follow that which flies before her face,

Not prizing her poor infant's discontent;

So runn'st thou after that which flies from thee,

Whilst I thy babe chase thee afar behind;

But if thou catch thy hope, turn back to me,

And play the mother's part, kiss me, be kind:

So will I pray that thou mayst have thy 'Will,'

If thou turn back, and my loud crying still.