ოთარ ჭილაძე - ჩრდილები

...და იქნებ მითხრა, რაში აქვს სული,

რაში აქვს ეშმაკს სული და ღონე.

მე გაურკვეველ სიზმრებში ვცურავ

და შეუმჩნევლად ვნებდები მორევს.

მაგრამ მე მახსოვს, სად შეწყდა კვალი

და სად ვიწამე ბუნების ძალა

და ნუ მთხოვ ძმობას, მე მინდა ქალი,

თუ ჩემი ნეკნი ქცეული ქალად.

მე  შენს მისამართს ვეძებდი დღემდე

ხახაგამშრალი მტვრით და დუმილით.

და აი, ახლა, ყველაფრის შემდეგ,

მიბზუის თავი, როგორც ყურმილი.

გესმის? - მოვიდა განკითხვის ჟამი

და მოიშორე ზედმეტი ტვირთი.

შენ უკვე სხვა ხარ, რადგან ეს ღამე

ჩვეულებრივი ღამეა სხვისთვის.

მე  ასე მსურდა, თუმცა მახსოვდა,

რომ ყველაფერი მთავრდება უცებ.

და გაჩაღებულ სახაბაზოდან

პურის სურნელი აძღებდა ქუჩებს.

ქვებზე კი იწვა სინათლის ზოლი

და მე მაშინვე მითხრა მდინარემ:

თუ არ აიღებ - ინანებ ბოლოს 

და თუ აიღებ - მაინც ინანებ.

მე  კი ავიღე და იმის მერე 

ხანჯლის პირივით ბასრი ჩრდილები

აფათურებდნენ ჩემს სულში ხელებს,

როგორც მთვრალები ან დაჭრილები.

და განუწყვეტელ ცახცახად ქცეულს

და ჩემს დაბნეულ ფიქრში ჩაკეტილს,

ვიზეპირებდი შენს ლამაზ სხეულს,

როგორც მოწაფე პირველ გაკვეთილს.