მორის ფოცხიშვილი - მოგიგონებდი, მაგრამ...

ცა - უსასრულო,

ზღვა - უნაპირო.

გზა - ატლასივით გლუვი გემბანი,

მოგიგონებდი,

მაგრამ ვაი რომ

აყვირდებიან მოგონებანი.

შეაშფოთებენ

იელებს ძილში,

დააღვიძებენ სიზმრებს,

ვით ბავშვებს,

დააფეთებენ დაბორკილ რაშებს, -

ვაით და ვიშით,

ვაით და ვიშით...

მოგიგონებდი,

კვლავ რომ არ მქონდეს

აწ დაკარგულის დაკარგვის შიში.