მორის ფოცხიშვილი - ქვაზე ამოკითხული

ვაი შენ, წუთისოფელო,

დაგცადე ათასფერადა, -

შორით დაგიდექ,

შორიდან

არა, არ ღირდი ცქერადა,

ახლოს მოველ და

დამდაგე,

გამხადე დღეთა წერადა,

გავიქეც, გამომეკიდე,

გზა მომიქციე მტვერადა.

ცეცხლად მეკიდე,

მე კიდევ

დარდი ისედაც მკვერავდა,

ვერ იქნა, გაგსწორებოდი,

ვერ იქნა, აუჰ, ვერა და...

კლდე იყავ,

კენჭიც არ გქონდა

მოსარყევ-მოსამტვრევადა.