შოთა ნიშნიანიძე - თქვენი და ჩემი არ იყოს

თქვენი და ჩემი არ იყოს

იყო და არა იყო რა....

თავი რაღაცა ეგონა,

ამიტომ მასზე ნიჭიერს

ვეღარ იტანდა მეგობარს.

თქვენი და ჩემი არ იყოს.

კრებაზე სიტყვას ამბობდა

ოქროს ვარაყით დანაფერს,

ქუჩაში სულ სხვას ამბობდა,

ან არ ამბობდა არაფერს.

თქვენი და ჩემი არ იყოს.

სმაში ყალბ სადღეგრძელოებს

წარბშეუხრელად ამბობდა,

მეორე დილით ნანობდა

თავის წუხანდელ ნაბოდვარს.

თქვენი და ჩემი არ იყოს.

აქებდა, რაკი აქებდნენ,

უნიჭო წიგნს და მხატვრობას,

გულში კი მათი ავტორის

გაქიაქებას ნატრობდა.

თქვენი და ჩემი არ იყოს.

გაქურდულ-მოტყუებული

გამოდიოდა დუქნიდან,

მიმტანს კი მაინც ჩუქნიდა,

თანაც მადლობას უხდიდა.

თქვენი და ჩემი არ იყოს.

ტაქსის მძღოლს ხურდას არ თხოვდა,

პასუხს არ თხოვდა ხულიგანს,

თავხედებს ანდა ლამაზებს

ყველგან უშვებდა ურიგოდ.

თქვენი და ჩემი არ იყოს.

თქვენი და ჩემი არ იყოს,

მის ბავშვებს ხშირად შიოდათ,

თვითონ კი ქვეყნის

წახდენა-უწესობაზე ჩიოდა.