ვალერიან გაფრინდაშვილი - საფირონი და კორდელია

თეთრი ღამეა და ქუჩაში დგას საფირონი

კანკალებს როგორც მომაკვდავი ძაღლი ჩიბისი

შხამად იღვრება ვარსკვლავების წმინდა მირონი,

მაგრამ გამოჩნდა დედოფალი მაღალ კიბეზე.

მთელი სიცოცხლე საფირონი ელოდა ლამაზს

და ვერ გაბედავს დაკვნესებით სთქვას: კორდელია

ბეჭედს მოტანილს დაისიდან ვერ მისცემს დამას.

სპეტაკს თოვლივით დედოფალი უდარდელია.

დღით საფირონი კორდელიას პორტრეტებს ჰყიდის

ღამეში ხვდება დარბაისელ ქალის ორეულს.

გრძელი შლეიფით დედოფალი თეატრში მიდის -

ის არ შეხედავს წარჩინებულს და ცრემლმორეულს.

ნაზ ხელთათმანზე საფირონი ოცნებობს ხშირად

მაგრამ მთავრდება უგვირგვინდ დიდი ლოდინი

იგი დარჩება მოჩვენების გაყინულ გზირად

ქმნის ქანდაკებას შუაღამე, როგორც როდენი.

უნდა მიზრაფით ეამბოროს ფარჩეულ კაბას

მაგრამ ჩაივლის დედოფალი - ტანით ტირიფი

და საფირონი მიეკვრება დუქნის დარაბას

სეკუნდანტია ამ დუელში მთვარე ირიბი.

ხანდახან ისმის საფირონის ლურჯი ხველება,

აქვითინდება - კორდელიას უქმი მნახველი

მას, გადაქცეულს, ანგელოზი მიეშველება,

რომ მისცეს პოზა - სიყვარულის გამომსახველი.

მისთვის ტკბილია და მწარეა დღის დაღამება

როგორც წინაპარ ვარსკვლავების წმინდა მირონი

იქნება ამბობს კორდელია: მიყვარს სამება:

გაფრინდაშვილი პოეზია და საფირონი.