კონსტანტინე გამსახურდია - პოეტი და მისი ლანდი

როს შეღამდება დიდ ქალაქში და ყვითელ ფარდებს

ფილისტერები დაუშვებენ ჩვეულებრივად...

ნაგვიანევი ტრამი სადღაც შეინავარდებს,

მაშინ ორნივე დავსეირნობთ ქუჩებში მწკრივად.

- სად არის ნეტავ შენი ბინა და სამყოფელი,

ჰე, უსამშობლო მოგზაურო! - შემძახა შლეგმა.

შენ ფაუსტი ხარ და მე კიდევ - მეფისტოფელი,

ჩვენ გვაკავშირებს ჯოჯოხეთის მისნური გეგმა.

შენ ფაუსტი ხარ, გეზარება შენც ეგ სოფელი,

წამო, სარდაფში, ავარებთან დავლიოთ ღვინო,

შენ ფაუსტი ხარ და მე კიდევ მეფისტოფელი,

პოეტო მეფევ, უსამშობლო და უგვირგვინო!

ორთავეს გვიყვარს ამ ლანდების ბნელი თამაში,

ორთავეს მოგვწონს სატანური სალტო მორტალი

და გავარჩიე ჩემი ლანდი უცნაურ ხმაში:

”სახლების ჩრდილებს ეფარება ალალ-მართალი”.

ღამით სეირნობს პოეტი და მხლებელი მისი,

ღამით ეძებენ მრუშ ჭაბუკებს ეგ კოკოტები,

შენც აკი მოგწონს ნაღვლიანი მათი კისკისი,

ფრთას რომ გაშლიან, ვით მინევრას შავი ჭოტები.

როს ეშმა ცოცხით ცის ვარსკვლავებს ძირს ჩამოხვეტავს,

მეც მეახლება ჩემი ლანდი, ფარეში ზრდილი,

ამ ბნელ ღამეში თვალი მხოლოდ აჩრდილებს ჰხედავს,

ეკვიატება ხორცის აჩრდილს სულის აჩრდილი.