ნიკო სამადაშვილი - უკანასკნელი ქრისტიანები

გამგზავრება

გავხედე ალგეთს, ბოკრო ფერდობებს,

ქეცათ შეჰყროდათ გაჭრილი ახო,

მთები ხრჩოლავდნენ ნაირ ფერებით

და ხან ცხვრის ფარა კვერცხლბეკის ახლო.

ლორწო ფლატეებს სწოვდნენ კლდეები,

ფილტვებს ფურჩქნიდა სუნთქვის ყუათი.

მიწა გაირღვა, თითქოს ქვესკნელმა

ამოსროლა ტაძრის გუმბათი.

დავეშვით ქვევით და ბეთანიამ

ზურგი გვაქცია, ტყეს შეეფარა!

ცოდო არ გვქონდა, იცოდეს ღმერთმა,

ღობის სიწმინდეც რომ შეგვებღალა.

ხევში მდინარე შემოგვეფეთა -

შეწირულ ბავშვთა ცრემლები იყო,

ჩვენ მივდიოდით აღმართზე ერთად,

რატომღაც ჩუმად, რაღაც უიღბლოდ...

ხილვა

აქ დანდობილა გლეხი სახრეზე,

აქ შესწრებია ორშაბათ დილას.

ახლაც კი ვამჩნევ ლაშას სახეზე -

ჯალალედინის შემოკრულ სილას.

აქ გაუხსნია გული დედოფალს,

თმაში ჩაუწნავს ბაფთის შაირი,

აქ თავის თითით ითხრიდა საფლავს

მწყემსდაღუპული სოფლის ნახირი.

ჟამს ტაძრის კანი ისე დაუხრავს,

რომ გარეთ ჟონავს ჭრაქის ნათელი.

ძლივს ვამშვიდებდით შემკრთალ მაცხოვარს

რჯულ დაწყვეტილი ექვსი ქართველი.

ვედრება

აქ შეგეწირე ნეტავი, დედავ,

თავი დამედო და დაგეკალი,

ალბათ ოდესმე წესს ამიგებდა

შავი ღრუბლების ცივი წინწკალი.

რომ ეთქვათ ქარებს - მადლი დედაშენს!..

თან ღმერთს შესჭროდა საყდრების გლახა,

რომ ჩემი სისხლი, როგორც ზედაშე,

ქვევრში ჩაგესხა, დაგეტალახა.

ლოცვის ანეული

კედელზე სანთლის შუქი იჭრება,

ჩანს, წმინდანებმა როდი მიგვიღეს,

რა გვეშველება წყეულ ნაბიჭვრებს,

თუ გზაც ავდრებმა გადაგვიტიხრეს.

დაუსუსხია ბზის ბუჩქი ჭინჭარს,

ქანდაკება დგას აღთქმული მგზავრის.

ტაძრის ფუტურო ქერქში ჭრიჭინებს

ვიღაც უძეგლო ხუროთმოძღვარი.

მათხოვარი ზის, როგორც ობობა -

მყრალ ჯოჯოხეთის მოხდილი პკეა,

არც ზღაპარია, აღარც მოთხრობა,

ის თითქოს ჩიტებს აუკენკიათ.

თქმულება

აქ წრმართებიც მუხლებს იყრიდნენ,

როგორც ამბობენ - დიდ გიორგობას,

თურმე ამ ჯვარცმას რომ უყურებდნენ,

გვჭორავდნენ: "ხედავთ კაცობრიობას?!"

სამრეკლო იდგა მუდამ პირქუშად,

თუ დარეკავდი - გაყრიდა ნაგავს,

სვეტიცხოველი ზურგით ზიდავდა

თუნგში ჩამოსხმულ ქოთქოთა არაგვს.

აკლდამის ჭოჭში დახოცილთ ძვლები

ეყარა, როგორც მოჭრილი ფიჩხი.

გაღმა ბუდობდა ძველი საბძელი

და ალაგ - ალაგ ღვია და კვრინჩხი.

გამობრუნება

გზა ჩანდა ოდნავ, ხან ბექობს ზევით

ქრებოდა განცდა - გზნების მომგვრელი,

უკან ყმუოდა - ხატის მიზეზით -

სახადშეყრილი ვარაზის მგელი.

ძნელია მუდამ გულდაძმარება,

კაცის შელოცვა ტლანქი მთქნარებით.

უსინანულოდ ვტოვებდით ტაძარს

უკანასკნელი ქრისტიანები.