ვაჟა-ფშაველა - სიტყვა ეული

სიტყვა გადვაგდე ერშია,

სიტყვა, რა სიტყვა? - ეული,

ტანჯულის გულის ნაცრემლი,

ჯავრით ნაკვები, სნეული,

გულგაგმირული, ბეჩავი,

თავს მანდილჩამოხეული!

ასე წვა-დაგვით გაზრდილმა,

რას ვიფიქრებდი, იხარა...

წვერს მარგალიტი მოისხა,

ტანი ზურმუხტით იფარა;

მთელს ქვეყანაზე სხივსა ჰფენს,

როგორც ცამ, გამოიდარა.

დაბრძანდა ოქროს ტახტზედა,

ვით მეფე, ქვეყნის მპყრობელი:

ისაა ქვეყნის ნუგეში,

იმას შეჰხარის სოფელი;

მე ჩემთვის ჩუმად ვიცინი,

მისი კეთილისმყოფელი.

ვიცინი... იმას, ქვეყანას,

ან რა საქმე აქვს ჩემთანა? -

მიხარის, ჩემმა გაზდილმა

რომ ბინა ჰპოვა ერთანა, -

ერთმა საწყალმა სიტყვამა,

ბოროტ კაცთაგან წყეულმა,

ბეჩავმა, ცრემლით ნაბანმა,

თავს მანდილჩამოხეულმა...