დუტუ მეგრელი - ვიდექ ზღვის პირას...

I

დამშვიდებული,

დაწყნარებული,

ზღვა კამკამებდა

და ფირუზისა

კამარას ცისა

შესთამაშებდა;

მაღლით სხივები -

ოქროს მძივები

დასციმციმებდნენ

და სანატრელსა

მზეს, საყვარელსა,

უკავშირებდნენ.

ქარი არ ქროდა...

არსით ისმოდა

ხმა ქვეყნიური.

იყო დუმილი,

უცნაურ-ტკბილი,

თითქო ღვთიური!..

ვიდექ ზღვის პირას, -

ამ ჰარმონიას

მე შევყურებდი;

ვგრძნობდი სულისა

მასთან კავშირსა

და ვნეტარებდი!..

II

აღშფოთებული,

აღელვებლი,

ზღვა ბობოქრობდა,

თითქო წარბშეკრულს,

გაპირქუშებულს,

ცას ემუქვროდა,

ტალღა-ზვირთები,

ვით დიდი მთები,

წამს იზრდებოდნენ

და წამს უფსკრულში,

შავ-ბნელ ჯურღმულში

იკარგებოდენ.

ზღვა, ვით დაჭრილი,

ფაფარ-აშლილი

ლომი, გმინავდა;

ცა მრისხანებდა

და მძვინფარებდა, -

ჰქუხდა, გრგვინავდა!

ზუოდა ქარი...

იყო საზარი

გარს ხმაურობდა,

თითქო შემოქმედს

მოსურვებოდეს

ქვეყნის დამხობა!..

ვიდექ ზღვის პირას, -

ამ ბრძოლას, დიადს,

მე ვუცქეროდი;

ვგრძნობდი სულისა

მასთან კავშირსა

და კვლავ ვსტკბებოდი!