მურმან ლებანიძე - თვეები დის და დღეები მიხტის...

თვეები დის და დღეები მიხტის -

ეგ - არაფერი! ვინ არის იგი, -

ვისთვის შეცვლილა ბუნების რიგი?!

ერთხანს ვუსინჯე კიდევაც კბილი

სიკვდილს - ვერ იყო ძილივით ტკბილი...

კი, ორჯერ-სამჯერ კინაღამ მოვკვდი,

მაგრამ რაკიღა კვლავ ხიდზე მოვხვდი,

ვუახლოვდები რაკიღა სამოცს

(სხვა საპატიო მიზეზთა გამოც!),

მე გადავწყვიტე სიკვდილი გვიან!

კი, იმნაირი ქარები ქრიან,

მე უნდა ვნახო მზე, მთვარის სასძლო -

ამ საუკუნის ბოლომდე გავძლო!

ამ საუკუნის თოვლები ვალხო -

იმ საუკუნის გორები ვნახო.

მე უნდა ვნახო: კეთილს და ბოროტს

ვის რა მიეზღვის ბოლოს და ბოლოს...

ვნახო სინათლე მშობელი ხალხის,

ოცდამეერთის დავესწრო დილას -

ათასწლეულის დაწყებას ახლის -

და მერე მოვკვდე მშვიდად და ტკბილად!