ვახტანგ ჯავახაძე - ფოტოგრაფთან

იჯდა კაცი და სუნთქვა უჭირდა,

თავს იჭერდა და ძალას ატანდა,

უთამაშებდა თვალი ურჩი და

ეუფლებოდა ბრაზი თანდათან.

მაინც ფიქრობდა თავგამოდებით,

მაინც ცდილობდა, მთელი თავისი

შეცდომები და ძველი ცოდვებია

რ გაემხილა სხვისი თვალისთვის.

მაგრამ უძლური არის გონება,

გრძნობას რაც უფრო მიეძალები,

თანაც ეს იყო მისი ცხოვრების

თითქმის ყველაზე მძიმე წამები.

მძიმედ ითვლიდა წამებს უწინდელს,

მაგრამ ნერვები ვეღარ მოთოკა;

იჯდა კაცი და სუნთქვა უჭირდა

და შებრალებას სთხოვდა ფოტოგრაფს.