ისევ ისეთი დავრჩი ბოლომდის - მგზავრი არსაით მიმავალ გზისა, ერთგულ მცველივით შევაბერდი თითქოს მოლოდინს უკეთეს დღეთა - სიხარულს სხვისას. ჩემივე იღბლის მადლსა და რისხვას, ისევ იმედით ვხვდები ყოველდღე ბრმა ბედისწერის სუსხიან სისხამს. მგზავრი არსაით მიმავალ გზისა. |
პოეზიის გვერდი • • • • • • თამაზ ჭილაძის პოეზია |