უკვე ზარია და ვღელავ თითქოს. გულმაც რაღაცა მანიშნა ისევ. და ცხოველების სუნი და სითბო მძიმე ხელივით მომისვა პირზე ცირკის არენამ. უცვნია შენი და მეც მანიშნებს. და ერთნაირად ჩაცმულ მსახურებს კლოუნი ზურგზე აწყობს ბალიშებს. ვისთან ხარ ნეტავ... ანდა ამ კლოუნს რა მოუვიდა, თოკზე შედგომას რომ ვეღარ ბედავს და ცრემლის ნაკადს ასხამს ყურიდან. თუ არ დამალა შიში კლოუნმა. და ალბათ ისიც მოიმტვრევს კისერს, ხიფათი თუ ვერ იგრძნო დრუოლად. თუმცა ხიფათზე სულ არ ვფიქრობდი. მე მქონდა ფრთები და რაც მხიბლავდა, დაუფიქრებლად მისკენ მივქროდი. დაუფიქრებლად მივქროდი ასე. და ცა მიმქონდა, როგორც რვეული, ჯერ გაურკვეველ ნიშნებით სავსე. მეც ვუჯერებდი, რადგან მომწონდა ჩემი სურვილი... და საათობით ვმღეროდი, როგორც ბავშვი კოცონთან. მაღლა ახედვას გიშლიდა მაშინ, და სანამ თვითონ არ გაცდუნებდა, ცის მეტს ვერაფერს ნახავდი ცაში. და უშენობით ყელამდე სავსე, ვიძენდი ხუთი კაპიკის სითბოს და ავტობუსის გაცვეთილ სკამზე მოახლოებას ვგრძნობდი გუმანით. და მთებში, როგორც ლტოლვილთა მწკრივი, ძლივს შედიოდა გარეუბანი. რომ ავცდებოდით... რომ ჩვენი გზები სხვადასხვა იყო და ყველა ღონეც იყო ამაო, თუ ღმერთის ნებით არ მოხდებოდა... შორს იყო ჩვენგან, რადგან არავის აღარ გვახსოვდა, არ ვთვლიდით ღირსად. მაგრამ სიმართლის ხმა, შემზარავი, მაინც ცოცხლობდა. იმ ხმას კი არა, დანას ვმალავდი, დანას, რომელიც მკვლელობის შემდეგ შემომაჩეჩეს ხელში ძალათი. და იზრდებოდი ძილში ტოტივით, რომ გაგეღვიძა და უცხო ხალხში გასულიყავი, როგორც მოტივი ახალ სიმღერის... თოკი, რომელიც ჩვენ გვაერთებდა... მე ახლა უფრო გარკვევით ვხედავ: შენ ზიხარ მაღლა... თითქმის კედელთან... რომელიც ჩვენ გვაერთებდა, ამ თოკს მაგონებს, რომელზეც ახლა კლოუნი გადის. შენ ზიხარ მაღლა... ძალიან მაღლა... თითქმის კედელთან... რომ ყველაფერზე ვიფიქრო მშვიდად. მე ვერ შევძელი იმ თოკზე დგომა და შენ დაგკარგე. და აღარ მინდა, რომ ერთხელ კიდევ დავარტყა კეფა რკინის იატაკს. კლოუნს კი რაღაც აშინებს ისევ და მხოლოდ ხელფასს დაკარგავს, თუ ვერ გაბედა ახლაც.
მე შენ დაგკარგე და ეგ საყურე ვარსკვლავად მექცა... და შენს გამოა, მარტო რომ ვზივარ. აი, მსახურებს აკრობატების ბადე გამოაქვთ. მე კი, რაც ვნახე, ისიც მეყოფა. მეც ხომ გაფრენილ აკრობატივით ჩემი სიცოცხლე ვანდე მეგობარს. როცა გასროლილ ქვასავით სწრაფად მივქროდი მისკენ და ხალხიც ტაშით მაჯილდოვებდა. თვალი კი საფარს და ხელჩასავლებ ადგილს ეძებდა, მაგრამ ამაოდ. და ჩემი ქროლვა შეწყდა შიშისგან დამფრთხალ მხეცებთან და კლოუნებთან. რომ ყველაფერზე ვიფიქრო კარგად, ვიფიქრო სწორად, დიდხანს და მშვიდად. ვიპოვო თავი და რასაც ვკარგავ, მთლიანად გაქრეს ის ჩემი ციდან. ყოველთვის რჩება ადამიანად. რაც უნდა ძველი იყოს იარა, არ მოშუშდება მაინც მთლიანად. მაგრამ ყოველთვის გემახსოვრება... და რაც უხდება ცირკის არენას, ის სასაცილოდ ხდის ჩვენ ცხოვრებას. განებივრებულ ქალის უფლებით, ეძახებს ვეფხვებს და ვეფხვიც ნელა შემოდის, როგორც ჭრელი ღრუბელი. ქალი კი გაწვა ცეფხვის ტორებთან და ყველა ყალბი ალმასის ბრწყინვა აღმოუჩინეს პროჟექტორებმა. მე როცა მტკივა, ვეძებ და ვებრძვი ხოლმე იარას. ამიტომ მარტო დავრჩი და ვზივარ: მხეცი, ქცეული ადამიანად. ვინ არის, ნეტავ... ვინ ისაკუთრებს შენს ცას და სითბოს... ცირკის მსახური არენას ხვეტავს და ალბათ ისიც ვეფხვებზე ფიქრობს. და გაწვრთნილ ძაღლებს ეკუთვნის ახლა და პაწაწინა ძაღლის თათებმა ვეება ბურთი ისროლეს მაღლა. აღიარებულ სიმართლის მსგავსად. მე კი გიყურებ და მახსენდება დაახლოებით ასეთი ფრაზა: და თვითონ გასცა სროლის ბრძანებაც. თვითონ უარყო, რაც აერთებდა ან ქვეყანასთან და არ დანებდა მტრის უხეშ ხელებს..." რომ შენთვის მხოლოდ სიკეთე მსურდა და როგორც გზებით დაღლილ მეგობარს, მიიხუტებდი ჩემს სურვილს გულთან. ნატრობდა მხოლოდ თავისუფლებას. დღეს კი ხეს გავხარ, რომელსაც უკვე გადაუარეს თავზე ღრუბლებმა. მაგრამ შენს მხარეს არ წამომიღებს ქარი დღეიდან. კლოუნი რასაც დაამტვრევს გარეთ, ბნელ კულისებშიც თვითონ შეიტანს. დავთმობ სულისთვის ყველაზე მთავარს და ცირკის დიდი აფიშის მსგავსად გარკვევით ვიტყვი: ვინ ვარ და რა ვარ! ასეთი ვინმე ამქვეყნად თუა, მე უარს ვეტყვი და მხოლოდ უარს, მხოლოდ და მხოლოდ უარს და უარს. რომ ჩემი ტლანქი ვნებების გამო კიდევ ერთი ხე არ დადგეს ჩრდილში, არ იქცეს ჩრდილად და ყოველ ღამე არ გაილიოს გაქრობის შიშით. შენ გიჭირს სუნთქვა და სხვასაც უშლი, როცა სხეულში იბუდებს ეჭვი, ვით შემთხვევითი მარცვალი ხნულში. შემზარავია და თუკი აცლი, შენც დაიჯერებ, რომ უნდობლობა თანდაყოლილი გრძნობაა კაცის. ტკივილს, რომელსაც ვიტან და ვუვლი. მე ვიყავ მიწა და ჩემს წყვდიადში ფესვივით მშვიდად ფეთქავდა გული. ცხელიც და ცივიც, შლეგიც და მშვიდიც... ზოგი სავსეა, ანდა სავსებით ცარიელია და მაინც მიდის. წვას და წვალებას გადაჩვეული, და მხოლოდ ფეთქვა არ ეზარება, რომ ფიტულივით ზიდოს სხეული. მართლა გათავდა! უნდა გადაწყდეს: რა ვარ თუ ვინ ვარ! და სანამ ჩემთვის დავთვლი ათამდე, სულში გადნება ათი წლის ყინვა რომელსაც ასე ველოდებოდი, ახლა კი ისიც ამოვა დღემდე უჩინარ ცაზე და ჩემს სიბნელეს დააყრის სიცილს. ახალ ტკივილებს სულიც და ხორციც. და როგორც ბრძოლის შემდეგ მუზარადს ჩემს ტკივილს ხელში ვიღებ და ვკოცნი. ყველას დაყვება ტკივილის კვალი, რომ შეამჩნიონ მაშინვე სხვებმაც, რასაც ვერ ამჩნევს უბრალო თვალი. და არ აკეთე მორჩილი სახით ის, რასაც სტვენით და ღრიანცელით მოითხოვს ცირკში მოსული ხალხი. უცნაურია სული ბუნების, ხან თუ ბავშვივით გვედიდგულება, ხან გვეხმარება როგორც მშობელი. და კვლავაც შეგვცვლის, რომ თვითონ მარად დარჩეს მთლიანი და ამქვეყნიურ ვნებათა ცეცხლში ყელამდე იდგეს ადამიანი. |
პოეზიის გვერდი • • • • • • ოთარ ჭილაძის პოეზია |