მამუკა სალუქვაძე - დედაჩემი

შორს, სოფლის გაღმა ჩამავალი მზით დაფერილი,

სერი-მესერით დასერილი, დამრეცფერდება -

ჭრელი ფარდაგი, თანდათან რომ ბინდისფერდება

ეზოში მდგარი ხის ტოტზეა გადაფენილი.

დღე-ღამის მიჯნა, შუქ-ჩრდილების ცვალება მკვეთრი,

მწუხრი, მომგვრელისევდიანი, დამღლელი ფიქრის:

- ნუთუ ღამდება, ეს ოხერი, დრო როგორ მიჰქრის...

ბაბუაწვერას დაჰფარფატებს პეპელა თეთრი.

ორღობის მიღმა, კიპარისებს ნიავი არხევს,

ბალახში გორავს დაბურდული გორგალი ბედის,

დაღლილი დედა თითისტარზე სიჩუმეს ახვევს,

რაოდენ მრავლისმეტყველია სიჩუმე დედის!..