შენ წაგიყვანეს უცხო ბილიკით, უცხო მტვერი და ბორკილი ზიდე. პირაქეთ გსურდა, დარჩი პირიქით და ვერ დაბრუნდი ვერაფრით გზიდან.
მშობლიურ ქოხის საკვამურიდან, შენ მზერა ცისკენ გაგექცა თრთოლვით, როცა მოგწყვიტეს ქართლის გულიდან.
გაზაფხული და ვარდების მტვერი და სულში ღამე შეიცან უტყვად შენი მიჯნურის თვალების ფერი.
და როგორ მოსრა ლურჯი ყანები. გაგონდებოდა მიმავალს გზაზე დედის ცრემლები სათაყვანები.
მთვარე გაჩრილი ჩანდა ღრუბლებში, როგორც ნატეხი შენი მახვილის გულმკერდშელეწილ თათრის უბეში.
გკლავდა წყურვილი, გახრჩობდა სიცხე. დაივიწყეო - გიბრძანეს ცემით, სამშობლო მაინც არ დაივიწყე.
ასე გატარეს დიდხანს და დიდხანს, როცა დაეცი შირაზის კართან, შენ გაიგონე ქართული სიტყვა.
გული ჭმუნვაში, დარდში ნათრევი. იქნებ წამოდგა მკვდრეთით ქეთევან და დაიკივლა - ნუ გათათრდები!
შანთით დასერილ წმინდა სხეულის?! იქნებ ის იყო სული უკვდავი იმ სხეულიდან გამოქცეული?!
დაცემულმა და გზაზე ნათრევმა… - ნეტა რას ერჩი, თათარო, მაგ ბიჭს, ქართველია და არ გათათრდება! |
პოეზიის გვერდი • • • • • • არჩილ სულაკაურის პოეზია |