ფეხმძიმობა
|
ვცხოვრობ, როგორც ვცხოვრობდი, ოდენ უფლის ამარა... მიყვარს სვეტიცხოველის მოხატული კამარა. მიყვარს ჩემი ქვეყანა, უსაშველოდ ნაწამი, როგორც ლურჯი ზეყანა - სიდონიას ნაწნავი. როს გავყურებ სამყაროს ბაგინეთის მთებიდან. მიყვარს უფლის ხედი და კვიპაროსი მაღალი, წმინდა ნინოს თმები და წმინდა ნინოს მაყვალი. როს პაემანს მცხეთასთან მტკვარს უნიშნავს არაგვი. და, როს ღრუბლის ქულები მტრედებივით მივლიან, აქეთ - მადლი ულევი, იქით - ნანა-მირიან. და მოქრიან რითმები სულიწმიდის მტრედებად... ოდეს ძარღვი მიფეთქავს, პოეზიის რთველია, სამთავროში როდესაც მონაზვნები მელიან!.. ოდეს მეფე დემეტრე შედგა ბებრის ციხესთან!.. ჰეი, სპანი - ურჩები!.. და მომხდურთა სამარე!.. ძველი ციხე-ბურჯები: სარკინე და სავანე!.. შავკაპიტო - უზადო, მზეზე ნაალმასევი!.. გზები, გზები...ულევი, ღვთისმშობელი მარიამ, უძველესი უბნები, მცხეთის გეთსამანია. შიოს ოქროს საჭურჭლე - უფლის მიერ ნაქები. ანტიკური თასები, ვენახები მუხრანის, მთვარის პერფომანსები, სანახები მუხნარის. და ელიას ხალენი - "არაგვს ზედა" დაფლული. სპათა სამკაულები - ვინც იბერში იმეფა!.. და, როს მტკვარზე მიცურავს თბილისელი თოლია, ოდეს მზეა, ოდეს წვიმს, ანდა, თუნდაც, თოვლია!.. როს მწუხრისას რეკავენ ზედაზნიდან ზარები!.. როს ველური ცხენები სველ მინდვრებზე მიქრიან, როს უჯარმის მცველები მაჯისცემას მითვლიან!.. ვიმზირები თამამად პომპეუსის ხიდიდან!.. და, როს ნაგრიგალები ლექსი გულზე მაბიჯებს, და, როს მწვანე თვალებით ვზვერავ ოქროს კარიბჭეს! რომელ გზაწვრილს ავირჩევ, სად და როგორ ვიარე?!. ოდეს ჯვარზე ნისლია, - ბრწყინავს ათასფერებად... ქართველობას მიშლიან, - მაინც მექართველება! |
პოეზიის გვერდი • • •  • • • თინათინ მღვდლიაშვილის პოეზია |
