ალექსანდრე საჯაია - თოვლის ქალი

 ჩემი და თეთრი თოვლის ქალია

 და უყვარს მარტო თოვლი და თოვა.

 იგი ლაჟვარდის ერთი თვალია

 და გაზაფხულზე ენძელად მოვა.

 მან იცის ჩემთვის სიმღერა ერთი,

 და რომ მიმღეროს, თურმე, რცხვენია,

 მან შეინახა ცრემლები ჩემთვის,

 მაგრამ არასდროს არ უცრემლია.

 ჩვენი ამბავი ულამაზესი

 ერთხელ ნიავმა თურმე გალექსა,

 დას ნიავივით სურდა ალერსი,

 მაგრამ შედრკა და არ მიალერსა.

 და განა მისთვის ვწუხდი ძალიან,

 და განა მუდამ იქნება თოვა?

 ჩემი და თეთრი თოვლის ქალია

 და გაზაფხულზე ენძელად მოვა.