მურმან ლებანიძე - ერთი ზამთარი

ერთი ზამთარი,

ალბათ, იმდენს ვერაფერს იზამს, -

მოვა მეორე,

გადაბამბავს კუკიის მიწას;

მოვა მესამე, -

მეოთხეც და მეხუთეც მოვა, -

იქნება ქარი,

იქნება მზე, იქნება თოვა;

და, უცბად, ერთ დღეს,

გაზაფხულიც ხომ იტყვის მისას:

გაფაშფაშდება

და ჭურჭლისას ჩატეხავს ფიცარს...

ამასობაში, -

ათას დღიურ საქმეში ჩამხრჩვალს, -

კაცს მშობლის ბორცვი

მაინც ახსოვს, შოულობს სახსარს;

გაზაფხულია,

გამოსულა ფოთოლი ნორჩი,

ხედავს - რას ხედავს:

დაწეულა სამარხი ბორცვი;

ვაი, სირცხვილო!

ბორცვს ჩარღვეულს ჩაჰყურებს დიდხანს,

კაცს, უახლოეს,

იჭვნეულად მაზანდას ჰკითხავს;

ვიღაც არიგებს,

ვიღაც ძმურად რაღაცას ურჩევს -

შეწუხებული

ურიგდება წარბშეკრულ მუშებს;

რიგი და წესი

ძველთა ჩვენთა შორს განთქმულია -

არა, ხომ ვარგა,

ხომ კარგია, ხომ ქართულია!

სიცოცხლეს ვაშა! -

ის მოზიდავს ხრეშსა და ქვიშას! -

მაგრამ ესეც ხომ,

ეს სიკვდილიც რაღაცას ნიშნავს!

ხომ ლამაზია:

ბაზალტს სწუნობს, ქვაში ერჩევა,

მამის საფლავზე

მშენებლობას კაცი ეწევა!