ეს ცისფერი საღამო, ნაზი და ურბილესი, ახლაც ისე წყნარია, როგორც იყო ომამდი. ვარსკვლავიან ღამეში ისე შედის თბილისი, როგორც ოკეანეში შუქჩამქრალი ხომალდი. ცვივა თოვლის მტვერივით მოციმციმე წვეთები. მდუმარებენ ვარსკვლავნი, მაგრამ ბნელ ოთახიდან ვხედავ, როგორ ავარდნენ ცაში თეთრი სვეტები. თითქო ზღაპრულ ფრინველთა ანთებული ფრთებია. ირხევიან სვეტები, ვით გრიგალში ხეები, ანათებენ, ელავენ და უეცრად ჰქრებიან. ისევ ისე წყნარია, როგორც იყო ომამდი. ვარსკვლავიან ღამეში დგას ჩამქრალი თბილისი, როგორც ზღვაში გასული უსინათლო ხომალდი. |
პოეზიის გვერდი • • • • • • ალექსანდრე აბაშელის პოეზია |