თბილისის ზეცას, ღრმას და უძიროს, გადაეფარა მწუხრის ზეწარი. სახლთა ამ ჩონჩხებს როგორ ვუცქირო! ამ უბედურ დღეს რად მოვესწარი! თვალდათხრილია და შავად ბოლავს... ისევ მობრუნდა ჯალალედინი? ისევ წავაგეთ კრწანისთან ბრძოლა? ეს ძმისმკვლელს დარჩა კვალი შავბნელი, ცას შეჰღაღადებს სისხლი დაღვრილი, უღვთოდ დაღვრილი სისხლი აბელის. ვაი, დაშლილო ხანძრით, ქვიტკირო! რომელი ერთის ფერფლს მოვეფერო, რომელი ერთი ძმა დავიტირო?! ცრემლიან თვალებს მივაპყრობ ცისკენ... დავდივარ, მტკივა და მეტირება... უფალო, გვიხსენ! უფალო, გვიხსენ! |
პოეზიის გვერდი • • • • • • გრიგოლ აბაშიძის პოეზია |