ოთარ ჭილაძე - სიყვარულის მდინარე

 აღარ დამაცდის, მოვითქვა სული

 ან მოვიმაგრო ფეხი მიწაზე

 და ვიდრე პეშვით მოვიკლავ წყურვილს,

 ამატივტივებს და გამიტაცებს.

 დამედევნება წივილით ქარი, 

 გამებლანდება ფეხებში ჩქერი,

 დამეკარგება ფიქრი და კვალი, 

 ამიჭრელდება თვალი და ჭერი...

 ბოლოს თევზივით შევრჩები რიყეს,

 დალეწილი და დაღლილი ძლიერ,

 თითოს მშფოთვარე სიზმარი იყო

 და აუხდენელ ოცნებებს ვსდიე...

 და აი, ბოლოს რიყეზე დავრჩი

 და ვგრძნობ, როგორი უმწეო ვიყავ,

 როგორც ქალაქში სოფლელი ბავშვი,

 როგორც მძერწავის ხელებში თიხა.

 მაგრამ იმ ქროლვას დღემდე ვიგონებ,

 ქვის მოთმინებით ვიცდი და ვიცი,

 რომ თუკი ისევ ჩამომიქროლებს,

 მეც ერთი ტალღა გავხდები მისი.