პაწია გულო, ვინ გაგიმეტა, გულო მოკლულო და უსალბუნო დაჭრილ ჩიტივით გულში მიფეთქავ და სულს გიბერავ რომ მოგაბრუნო.
ასე ჩუმად და ასე უბრალოდ. ვაიმე, მგონი მართლა მიკვდები. როგორ გაგათბო, რით გიმკურნალო?
და სითბო გიხსნის სულ უმნიშვნელო. გავხდები ისევ ცოლის ორგული მკერდში ჩაგისვამ... სხვა რა გიშველო... |
პოეზიის გვერდი • • • • • • შოთა ნიშნიანიძის პოეზია |