კონსტანტინე გამსახურდია - ბრძენს უთქვამს...

ბრძენს უთქვამს თურმე ეს ცხოვრება ქარია ქარი,

საქარავნეში მონავარდე ქარი ფანტია,

ჩემს სულში ჯერაც მოგიზგიზე ცეცხლი ანთია,

ვერ დაიჭირავს გაყრილ ისარს ჯაჭვი და ფარი,

ბრალი ჩემია მევე დავრჩი გასაკიცხარი.

შენ ცისიერო ვარსკვლავეთშიც კარგად მოსჩანდი,

განმშორდი ისე, ვით მარტოხეს განშორდეს ჩრდილი,

სამარადჟამოდ დარჩი ჩემთვის დახშული მტილი

იძალა ეშმამ და დამიგო ეშმური ფანდი

ვარ უმაქნისი და უსაგნო, ვით ლანდის ლანდი.

გძებნეს ყოველგან ვერსად პოვეს შენი ორანი,

ღამემ მოგიხმო ან ქვესკნელმა თუ გიყო პირი.

ეგებ წინ გედოს საიქიოს გზანი შორანი,

და გატარებდეს ან ხორანის შავი ბორანი.

ღამეს ჩემს ირგვლივ წამოუდგამს ნაბდის კარავი,

რა დამაძინებს, თუ თეთრონებს შეერჭო ნარი,

წახვედი ჩემგან პირი ვარდი და ტანკენარი

ღამე აღმოჩნდა საუნჯეთა ჩემთა მპარავი,

ღამე წყნარია და ჩემს გულში შფოთავს არავი...

ყარყუმის ბეწვი გქონდა საგებლად,

ახლა მიწაზე გართხმულხარ რეჰმან.

რა იქნა შენი ქორ მიმინონი,

შიხნის ჯილაგთა ცხენების რემა?

ღამეს უფრთხილდი იცოდე რეჰმან,

იდუმალებით ორსულსა ღამეს

ნურვის შესჩივლებ, როგორ გიმუხლთეს

საწუთროება ვით მოგიშხამეს.

ნურვის შესჩივლებ შენი საუნჯე,

რა უმოწყალოდ გაანიავეს!

ნუ დარდობ რეჰმან ფრთამალი ანკა,

თან წარიტაცებს ჟამთა სიავეს.

ცრემლს განერიდე იცოდე რეჰმან,

ცრემლი დიაცთა ლოდსატყორცნია,

არვის შეჰყრია ჯერ მწუხარება,

რომელიც დროს არ წარუხოცნია...

ყარყუმის ბეწვი გქონდა საგებლად,

ახლა მიწაზე გართხმულხარ რეჰმან

აღსდექი ჰეი ლომგულოვანო

სულით ნათელო, სახითა გვრემან!