შექსპირი - 104-ე სონეტი

ძვირფასო, ჩემთვის შენი სახე როგორ დაჭკნება,

ისეთივე ხარ, როგორც წინათ მყავდი ნახული,

მას შემდეგ სამი სუსხიანი ზამთრის კლანჭებმა

ტყეებს წაართვეს სიამაყე სამი ზაფხულის.

სამ ვარდობისთვეს წაეყარა ფოთლები რუხი,

სამი აპრილის სილამაზეს და სურნელებას

ცეცხლად მოედო სამ ივნისის სიცხე და ბუღი,

დაჭკნა ყოველი, არ დამჭკნარა შენი მშვენება.

როგორ ისარი საათისა, მშვენიერებაც

მიიპარება და არ რჩება მას ნაკვალები,

იქნება დაჭკნა ეგ სიტურფეც ნაირფერება,

მე კი, უგუნურს მატყუებენ შენი თვალები?!

ყოველი ჭკნება, რაც მშვენებით მოდის ჩვენამდე,

მაგრამ სიტურფე მჭკნარი იყო შენს გაჩენამდე.

To me, fair friend, you never can be old,

For as you were when first your eye I eyed,

Such seems your beauty still. Three winters cold

Have from the forests shook three summers' pride,

Three beauteous springs to yellow autumn turn'd

In process of the seasons have I seen,

Three April perfumes in three hot Junes burn'd,

Since first I saw you fresh, which yet are green.

Ah! yet doth beauty, like a dial-hand,

Steal from his figure and no pace perceived;

So your sweet hue, which methinks still doth stand,

Hath motion and mine eye may be deceived:

For fear of which, hear this, thou age unbred;

Ere you were born was beauty's summer dead.