ფეხმძიმობა
ერთი კაცი ჩაივლიდა ციცაბო დაღმართზე, აიკიდებდა დიდ მრგვალ ლოდს, წვალებით აიტანდა აღმართზე და დააგორებდა; შემდეგ ჩავიდოდა დაღმართზე, კვლავ აიკიდებდა ლოდს, აიტანდა აღმართზე და ისევ დააგორებდა.
ლოდის ატანის დროს ხვნეშოდა და წვალობდა, ხოლო როცა აიტანდა და დააგორებდა, სახიდან ნაღველი გადაეყრებოდა და იცინოდა.
მე ვკითხე: ძმაო, თავს ასე რად იტანჯავ, ან მერე რატომღა იცინი-მეთქი?
მან მიპასუხა: მე ამ ერთი ქვის ატანა-ჩამოტანით ჭირსაც ვნახულობ და ლხინსაც. ეს ერთი ლოდი მცირეა, ხოლო ჩემი ჭირი და ლხინი უსაზღვროდ დიდი; მრავალ კაცს ათასი ამდენი ოქრო აქვს, მაგრამ არაფრად არგიათ, არც ჭირის და არც ლხინის განცდა არ იციანო.
სულხან-საბა ორბელიანი - იგავ-არაკები - ადაპტირებული ტექსტი
