შოთა ნიშნიანიძე - ორი საგალობელი ენისა და ერისათვის

ორ ზღვას შუა სამოთხევ, ისე როგორც ადრეო,

წევხარ ვეფხისტყაოსნად და ადეო, ადეო.

მღვიძარე ხარ, უფრორე გაღვიძება სცადეო,

მაღალი ხარ, უფრორე ამაღლდები ცამდეო.

ადე ეპიტაფიით, გალობამდე ადეო,

ვიყო შენი მსახური, ეგ პატივი დამდეო.

ჩემი წინაპარია ყველა შენი მნათეო.

აადეო, ადეო, მეცხრე ცამდე ადეო!..

სტუმარს ღმერთად გაიხდიდი -

მისთვის იდიდეო,

პერანგს სხვისთვის გაიხდიდი -

მისთვის იდიდეო,

„აი ია“ მერცხალივით იწინამძღვარეო,

ქართული ხმა, სიტყვა, ფერი ატყევ-აზვარეო.

მე აქ სანამ მოვიდოდი, ვიწინასწარეო,

სულ მესმოდა ხმა უფლისა: ადე, ლაზარეო!