ფეხმძიმობა
|
შენ ამოზრდილხარ თეთრ ზამბახად, დილის მზის სატრფოდ, კდემით ჩაგიცვამს შუქის კაბა ჰაეროვანი... ზღაპრული მძივი ყელს გიმშვენებს, მკერდს უამბორებს, სხივის სარტყელი დაგფრიალებს, წელს გინარნარებს. გულის საბამი ვარდის ძუ ძუს ჩაჰკონებია და ასე მოხვალ ღვთაებრივი დიდებულებით, რომ სულის გზაზე მიმოფინო ოქროს ნათელი!... სიბრძნის უშრეტი სიხარული შემოგიბურავს, სიამოვნების სიოს ფლოსტი ფეხზე ჩაგიცვამს, ნუგეშის სკიპტრა მოგიზიდავს ბრწყინვალე ხელში და ასე მოხვალ ნათესავთა სულის წიაღზე, რომ ღვთაებრივმა მიმოფინო საღმრთო ნათელი! შენ ხარ სიმბოლო განწმენდილი ტრფიალებისა. შენ დაგვანახე უკვდავება სათნო თვალებში, წმინდა ხარ, როგორც სიყვარულით მიმქრალი გრძნობა. ტკბილი ხარ, როგორც უიმედო მიჯნურის კვნესა, ტკბილი ხარ, როგორც ჩუმი ნატვრა შეყვარებულის, წმინდა ხარ, როგორც ტანჯულ გულის გამოძახილი. ასეთი მოხვალ ნათესავთა სულის შარაზე, რომ ღვთაებრივმა მიმოფინო წმინდა ნათელი!... ვიდრე გნახავდი, მეც ძველთაებრ წარმართი ვიყავ - წარმართად დავრჩი, რადგან კერპი დღეს შენ ხარ ჩემი! შენს სადიდებლად ვმღერი ლოცვას, როს თვალს გარიდებ და საღამოთი ვეხუტები შენს მოგონებას. და გულში ვამბობ, გიხაროდეს, ქართლის მნათობო! კვლავ ასე მოხვალ ღვთაებრივი დიდებულებით, რომ სულის გზაზე მიმოფინო ოქროს სხივები! |
