ნაზი, ნარნარა, ცისა კამარა ღრუბელს შთაუნთქავს... ჰკრთის არე-მარე: დაჰქრის, სისინებს, ჰკვნესის, ქვითინებს მძლავრი გრიგალი... მეხი მჭექარე ზარსა სცემს სოფელს საკიცხ-საგმობელს. ლეგა კაბადონს უსერავს ელვა მკერდს, სტიქია სტირის, მოსთქვამს კაცის ბედს... ოცნების ფრთებზე ეთერებიდან სამყაროს წიაღს ვადევნებ თვალსა: და სისხლით მორწყულ შავ-ბნელ უფსკრულში ვჭვრეტ თითქოს ასულს მთლად განაწვალსა. ჰაეროვანსა კდემა-მოსილი შავი თვალები ძირს დაუშვია და სპეტაკ მკერდზე ეთეროვანი ტანის-სამოსი ტურფად აცვია. შლილნი დალალნი მის ბროლის მკერდზე კოკორს ძუძუებს შემოვლებიან; ნარნარ სახეზე ვარდის ბაგენი ღაწვთ სილამაზით იღუპებიან... სიმშვენიერეს ამოუქარგავს ტრფობის ძაფებით ჭეშმარიტება, შეუქსოვია გრძნობა ღვთიური და შთაუსახავს თვით უკვდავება... შუბლზე ბრწყინვალე მზე აღბეჭდია, დასაბამიდან კაცთ სათაყვანო; სატრფო, საძებნი მღელვარე სულის, რითაც ობოლი არის სამყარო... კაცთ დასახსნელად მოვლინებულა თავისუფლება, ქალად ქცეული; მაგრამ... ჰკლავს, სთრგუნავს, წამლავს უნდობლად თვით ადამის ძე შმაგი, წყეული... თავი იცანი, დაანგრიე, ადამიანო, სისხლსა და ძვლებზე ანაგები სოფელი კრული და მის ნანგრევზე აღაყვავე ტურფა ედემი, ძმობა, ერთობის სიყვარულით განმტკიცებული!.. |