ვარლამ რუხაძე - ნიავს

ნიავო! მთა-ბარს ევლები ფრენით,

სად არ ყოფილხარ, რა არ გინახავს...

მითხარ გეთაყვა ველური ენით,

ჩემი ღვთაება არ დაგინახავს?

მე მას დავეძებ დღისით და ღამით,

მაგრამ ვერ ვნახე ვიხრჩობი შხამით.

ეგებ იცოდე, სად არის, სადა,

მშვენიერება ქვეყნის და ცისა,

აქ დაცქრიალობს, თუ დაფრენს ცათა

ეალერსება სხივები მზისა?

მინდა გავიგო იმისი ბინა

ვინც მარად მახსოვს, მიდგას თვალ წინა!

რაო?! ის ტყვედ ყავს ბოროტ, ბელზებელს

შავ-ბნელ საკანში გამომწყვდეული;

უღვთოთ ტანჯული, ჩემსკენ იწვდის ხელს

მაგრამ არ უშვებს, არა, წყეული.

და გულ მოკლული კვნესის და გმინავს.

ლამაზ თვალებში ცრემლი უბრწყინავს?!

ოხ! თუ ასეა ცელქო ნიავო!

გემუდარები შემასხი ფრთები,

თან წამიტანე, ლაღად მფრინავო

გადამატარე ზღვები და მთები.

მსურს თავგანწირვით მისკენ ვიარო,

ვიხსნა, ან ხვედრი გავიზიარო!!