გრიგოლ რობაქიძე - ორღობის ეშაფოტი

ჩამორჩობილი ვიოლინო ორღობის სარზე

(ეპილეპსია, გადარევა და ბედის წერა).

მავნე თვალების აქ ცივდება სასტიკი მზერა.

ბოლო ეღება ყოველ ნდომას აქ მარტო მწარზე.

უყვარს ცხენის თავს დაჟინებით ქვეყანა მრუდე

(საოცარია გაბრაზული უცხვირო ხაპი).

დაღრენილ ხახას კიდევ ახსოვს სიგიჟის ქაფი -

ბნედამორეულ მეღამურას ეხსნება ბუდედ.

ზრქელი ობობა სპლინის ბადეს სკელეტზე ლამბავს

(დროს გუგადამპალს თუ მოსწძინდა უმიზნო ბანდი).

გახეთქილ შუბლზე გადაირბენს ასტრალის ლანდი.

უცხო გამვლელი წაიკითხავს საშინელ ამბავს.

თავის ორალის ჭიხვინს იგი მოელის მარად

(ძნელია მეტად ხსოვნისათვის კუნძული პატმოს).

შიშობს სიკვდილმა არავინ დათმოს-

მთელი სამყარო ესურვება დაიქცეს არად.

და როცა მიწა გაყვება ძეობას ავი

(მზე მაშვინ ალბათ გადატყდება გადახრის ტარზე) -

დაიჭიხვინებს ბოლო წყევით ორღობის სარზე

გატიტვლებული ძვალდახრული გამხმარი თავი.