ვარლამ რუხაძე - ქალაქის სამკაული

მქონდა სოფელი ვრცელი და კოხტა,

შემოფარგლული ტყით და ველებით;

დავთამაშობდი მჭვარტლიან ქოხთან 

და მაშინებდა ხშირად გველები.

და როცა ღამე ნახშირს დაჰყრიდა

და ბაყაყეთში იდგა კონცერტი,

ისე ვუსმენდი ვიწრო სარკმლიდან,

თითქო მუსიკა იყო მოცარტის.

მხიბლავდა ბაღჩა ფერადი ხილით,

მსხალი და ვაშლის ვიყავი ტურა:

ბევრჯერ ვეკიდე ხის ტოტზე ღილით

და მაქანებდა ნიავი მტრულად.

მაგრამ დავტოვე მწვანე კარვები

და შევიყვარე ქალაქის სული,

და დამაქვს ახლა მისი ქარვები:

ბრძოლა, იმედი, ეჭვი და წყლული.