გიორგი ლეონიძე - ვეფხი

სარაცინების თესლით ამტყდარი

და პამირების ბურში მყვირალი,

მოატყდი სივრცეს გასაკვირალი,

პანმონგოლიზმის ბაირახტარი.

ხალიდატების დასტოვე ტახტი

და სისხლი მღვრიე ვერსად დასტიე,

ალბათ შენ ყავდი ბრწყინვალე რახტით -

უკანასკნელი ძველ დინასტიებს.

რომელი უნდა გელეწნა რასა

და მერამდენე გემტვრია რომი,

როცა დაეშვი დაუდგრომელი

და მზე გტეხავდა ბარბაროსული.

ვერ გაჰხეთქავდი რომელს ავშარას,

რომელ გუმბათზე ხმალით დადგები?

ბერდუჯის წყალზედ წივის ჯავშანი

გამოქცეული ათაბაგების.

მაგრამ ავია ბედის ტრიალი.

შენი ვარსკვლავიც ყოფილა მკვდარი.

ვეღარ დალაშქრე შენ დარიალი.

სისხლი შაასხი მსუქან კედარებს.

გადმოვარდნილი წითელი ფაშვი

შენ აზრაილის შუბზე მბრუნავი,

ურემზედ ეგდე ვით ქუჩის ბავშვი

ასპიტ ღამეში დასახურავი.

და საყვირების ხმები გრგვინავი.

მემკვიდრის გული აღარა ტოკავს.

თესლო! ყველაზე ნაგვირგვინარო,

გადაგეფარა სიკვდილის ტოგა!