ფეხმძიმობა
|
I
სახე ცოცხალი, სახე ნათელი, და მორცხვი თვალი ფიქრთა ამშლელი, ხან გრძნობით მთვრალი ელვასებრ მალი, ხან კი ვნებისგან მიბნედილი, მინაზებული! ხან გამსჭვალავი ხან ცივი, ცივი, როგორც საფლავი. განგებ ჩამქრალი, კვლავ მონარნარი ვით ნაპერწკალი. ხან კი გიჟურის რხევით, თამაშით გატაცებული და ნორჩის გულის დამტყვევებელი, ტანჯვის და შვების მომნიჭებელი!
II
ოდეს იცინის, ბაგე ეშლება. წყობილი კბილი საამოდ ჩნდება. როს იკუმშება, ირგვლივ ბნელდება. როს იღიმება, ისევ თენდება და ნორჩი გული, ჭაბუკის გული "შეყვარებული ეშხით ”ენთება! მისი საყურე თრთის და ირხევა. ორი ნაწნავი აქვს თმა მრავალი ხან მთრთოლავ წელზე ძირს ჩაშვებული, ხანაც ნორჩ მკერდზე, ნორჩ ძუძუებზე გადმოგდებული. მას თუ სხვაც ჰნახავს, ვაჰ მისი, ბრალი! თუმც სიყვარულის არის ხატება, მაგრამ კერპია, უცხო თავნება ტანჯვას სხვა ტანჯვა მოემატება რა გულს ახლოს არ მოეკარება.
III
ოდეს ბაღში სტვენს ბულბული, ტურფა ვარდი მას იწყნარებს; შენ კი სდუმხარ, როს ეს გული შუაღამეს გირეკს კარებს. ხმას რად გასმენ შენამკრთალებს? მითხარ, მითხარ, საყვარელო, სად მივყევარ მაგ შავს თვალებს?
IV
ბაღში შეველ, თან გამომყვა ყვავილების სურნელება; როს შენ გნახე, თან გამომყვა შენის სახის მშვენივრება. გულს უკიდებს ცეცხლის ალებს. მითხარ, მითხარ, საყვარელო, სად მივყევარ მაგ შავს თვალებს?
V
ფიქრით დაღლილს და დაქანცულს მელანდება სიზმრად ნინო; რით ჩავიკლა სულის ღელვა?.. მომეც, მომეც თასით ღვინო! შეეტრფიან ირგვლივ ქალებს. ოცნებიდან არ მშორდება, მაინც ვხედავ მის შავს თვალებს. თუმც კი ვსცდილობ მოვილხინო; ჰეი, თარსა ჩამოჰკარით... კვლავ მოიტათ, ჰეი, ღვინო! სევდა მაინც მავალალებს; მითხარ, მითხარ, საყვარელო, სად მივყევარ მაგ შავს თვალებს? |
