ოქროს ჭრელი არწივი, შავი რკინის ფრჩხალებით დამცხრალ მთვარის წარბებით, იგი ნისკარტ-ნამგალა, ზის კლდენადუღ ციცაბზე, იწვის მსხვილი თვალებით, ყივის... მღერის: მზისა ვარ. ყიავ-ყიავ-განგალა. წყალში ეტრფის თვის სახეს და სულშია წარმართი, თავს გვირგვინი ადგია ძვლებისაგან ნახლართი, მისთვის მისაწვდომია საიდუმლოდ ნამართი. სამსხვერპლო აქვს ღრუბლებში, თავის თავზე ლოცულობს. „განუსვენეს“ უყივის, ვინც ჭაობში დამპალა, გზისკენ ჰაერს მიაპობს: ყრუ ხარ! ყრუ ხარ განგალა! - მას აქ ტოლი არვინ ჰყავს, ჰხარობს ნების აღდგომით; ამაყი და ზვიადი შეეჭრება მგოსნის სულს. უმალ მოჰკლავს მონის სისხლს მცნებად მისცემს მინდა. მსურს! ძველი მრწამსი დაღადრა, დასწვა ცეცხლის თვალებით. მისი მწვეტი ნისკარტი სისხლით ჯერ არ დამბალა, ყივის, მღერის: გარდიქმენ! ყრუხარ! მძულხარ განგალა! ერთს განიცდის სიამეს, მძებნელია ახლისა, უნდა თვითონ შეიტკბოს, არა სჯერა ნახვისა, იგია და თვისი მე სრულყოფილი სახისა! ჟინაშლილი ნავარდობს უქმედ იდგენს მზეობას, აფრინდება ლაჟვარდში და იქ ხოტბას მიაგებს თვით უკვდავი უკვდავებს: მნათობებს და ციაგებს: ყივის: ყრუ ხარ: მარტო ვარ. მძულხარ. მინდა. განგალა! |