ენვერ ნიჟარაძე - მოწყენილი ვარ უშენოდ ისევ

მოწყენილი ვარ უშენოდ ისევ,

ყურს ვუგდებ ჩუმი შემოდგომის სევდიან შრიალს

და ოქტომბრის მზით სავსე ქუჩებში

ჩამოცვენილი და დამჭკნარი ფოთოლი ყრია.

მოწყენილი ვარ უშენოდ ისევ,

ჩამქრალა ირგვლივ მობრიალე ზაფხულის ცეცხლი,

ეს მერამდენედ იცვლება ჟამი,

მაგრამ შენ ჩემთვის ვერასოდეს ვერავინ შეგცვლის.

წარსული ტკბება და მეჩხერდება,

ვით ჩიტებისგან დაკენკილი ყურძნის მტევანი,

გაყვითლებულა ახლა ეს პარკი

და შენს ჩამოშლილ, გაწეწილ თმას ჰგავს შადრევანი.

გაყვითლებულა ახლა ეს პარკი,

ყვითელ ჰაერში მიაფრენენ ბავშვები ერქანს

და მე ვიხსენებ, საით წავიდა ის, რასაც

ჩვენი სიყვარულის ზღაპარი ერქვა.

მოწყენილი ვარ უშენოდ ისევ,

ჩამავალ მზეში შორეული მთები ნათდება

და არც კი იცი, ეს განშორება

რომ საშინელი იყო ჩემთვის, ვით ანათემა.

და მიაქვს, მიაქვს დროის მდინარეს

ლურჯი დღეების სილამაზე ვნებადაცლილი

და დაბნეული ჩემი ფიქრები,

ვით თბილი ქვიშა თითებს შორის ფრთხილად გაცრილი.

მოწყენილი ვარ უშენოდ ისევ,

ყურს ვუგდებ ჩუმი შემოდგომის სევდიან შრიალს

და ოქტომბრის მზით სავსე ქუჩებში

ჩამოცვენილი და დამჭკნარი ფოთოლი ყრია.