ვიღაც დედაბერი მოვიდა ცახცახით, იკითხა ორჯერ: ვინ არის ბოლო? და ჩადგა რიგში, თან ახლდა ძაღლი და ისიც გვერდით... (ჩაცუცქდა მხოლოდ). უყურებს გრძელ რიგს და შიშით იცდის და ეს მთელი ბრბო - ქალი თუ კაცი მოხუცთა ერთად წინ ხედავს სიკვდილს. გამოყოლილი ბებერს სახლიდან, ათვალიერებს: ვინ არის ის სვებედნიერი, ჩემზე ადრე რომ მიადგება უფლის დახლიდარს. ჭვრეტს ღია სივრცეს, უფრო იქეთ - სამყაროს სიღრმეს... სადაც ღმერთია გაჟღენთილი ჩვენი სხეულით და ჩვენთან ერთად ყველა სიკვდილს კვლავ მუცლად იღებს. და უკან რჩება გრძელი რიგი, რაც არსად მიდის... და ეს მთელი ბრბო რიგი მდგარი - სათნო თუ ქუში გამრუდებული მზერით ხედავს წინ მხოლოდ სიკვდილს. გადაიტანო რა ძნელია სხვისი სიკვდილი - ეს იმას ნიშნავს, გამოსტაცო სიცოცხლეს ლუკმა და კვლავ შეუდგე ახალ რიგებს მეორე დილით. |